SEBAS, NET ZESTIEN JAAR

Ik wil geen interview geven. Ik vind dat raar om te doen. Ik begrijp het eigenlijk ook niet. Psychologen, of hoe ze ook heten, weten toch zelf wel wat helpt en wat niet? Ze hebben daar toch een opleiding voor gedaan? Waarom moet ik dan weten wat wel of niet helpt? En ik begrijp nog iets niet. Al heel lang hebben mijn ouders gesprekken met allerlei hulpverleners. Volgens mij was ik een jaar of vier toen dat begon. Ik weet echt niet wat al die mensen kwamen doen. Sommigen kwamen thuis en hielpen mijn moeder met het huis schoonmaken. Mijn moeder huilde soms hele dagen en kwam dan niet aan schoonmaken toe. Mijn vader was vaak weg. Ik weet eigenlijk niet wat hij deed. Er kwamen ook wel hulpverleners die iets met hem wilden, maar die bleven nooit lang. Mijn vader vond al die hulp echt onzin. Hij had geen hulp nodig, zei hij vaak, als we alleen met hem thuis waren. Maar stom genoeg wisten mijn zus en ik wel beter. En dat is toch stom, vind je niet? Hoe kan het nou dat een kind van vijf of zes jaar wel ziet dat iemand hulp nodig heeft, maar dat een volwassene dat niet ziet? Dat mijn vader weg was en mijn moeder veel huilde heeft best lang geduurd. Ik wist toen eigenlijk niet beter. Ik speelde nooit bij andere kinderen thuis en zij ook niet bij mij. Ik wist niet hoe ik dat moest regelen. Ik ging gewoon naar school en kwam weer thuis. Mijn moeder lag vaak lang in bed en mijn vader was er niet. Mijn zus regelde soms dingen die moesten voor school, maar vaak waren we iets vergeten. Mijn juffen vonden dat niet zo erg denk ik. Ze hadden een speciaal trommeltje in de klas, waar ik een koekje uit mocht kiezen als ik mijn pauzehapje vergeten was. Ze hebben er nooit iets over gezegd. Ze vroeger wel vaak waarom ik er niet was, maar wat moest ik daarop zeggen? Ik zei gewoon maar niets. Niets zeggen deed ik heel vaak. Dan stopten al die vragen vanzelf. …