Hartelijk dank, collega Dubbeldam, voor uw inhoudelijke reactie. Onze voorgeschiedenis verklaart veel van de gevoelswaarde van een term als ‘controle’, die ook wat mij betreft naar het rariteitenkabinet kan. Daarmee kunnen we vervolgens de discussie richten op de vraag wat verzuimbegeleiding dan wel is, meer dan het aanhoren van het verhaal van de patiënt. Wat gebeurt er als ons werkhervattingsadvies niet overeenkomt met de gedachte van de patiënt? Geen enkele patiënt komt immers blanco, zonder eigen mening, naar het verzuimspreekuur, om daar het advies van de bedrijfsarts te vernemen. Als beiden het eens zijn, heeft de verzuimbegeleiding geen toegevoegde waarde. Als beiden het niet eens zijn, is de verwijzing naar de uitvoeringsinstelling wel een erg magere bijdrage. Kortom, hoe stellen we ons referentiekader tegenover dat van de patiënt? Wat is ons referentiekader? We zijn het aan onze klanten verplicht om dit referentiekader nader te expliciteren, en wel in positieve zin (dus niet alleen vertellen wat verzuimbegeleiding niet is).
