Arbeidsethos

Voor de coronacrisis werkte ik in een organisatie met een hoog arbeidsethos. Daaronder verstonden wij: je meldt je niet ziek als anderen op je rekenen. In ons geval waren die anderen studenten of collega's. In andere organisaties gaat het om collega's en patiënten, leerlingen, klanten of cliënten. Als iemand echt erg ziek is (buikgriep, hoge koorts, of een heel serieuze aandoening als kanker) kan die persoon natuurlijk niet naar z'n werk. Maar als je je een beetje gammel voelt (verkouden, beetje keelpijn, beetje grieperig, beetje hoofdpijn) zet je je schrap. Je slikt paracetamol, doet je werk, gaat daarna naar huis en hoopt dat je het kunt volhouden tot het vrije weekend. Veel mensen voeden hun kinderen ook zo op: bij een klein beetje ziekte krijgt de peuter een paracetamolzetpil en brengen we hem alsnog naar de crèche. Bij een klein beetje ziekte krijgt het basisschoolkind te horen dat thuisblijven vanwege ziekte betekent dat het 's middags ook niet naar de voetbaltraining of het kinderfeestje van een vriendinnetje mag. Voelt de leerling zich dan nog steeds ziek, dan heeft hij echt iets onder de leden. …